مهروز ساعی: همه کشورها باختند و ما هم باختیم
عملکرد ضعیف تیم ملی بانوان در چین، بار دیگر بحث مدیریت احساسی و فنی در تیم‌های ملی را زنده کرد
هفت صبح| مصاحبه اخیر مهروز ساعی سرمربی تیم ملی تکواندوی بانوان ایران پس از ناکامی مطلق در مسابقات جهانی چین در نوع خود بدیع و بهت‌انگیز است!
از سرمربی تیم ملی بانوان می‌پرسند: زمانی که خبر حذف ناهید کیانی منتشر شد، شوک زیادی به جامعه ورزشی وارد شد اما بعد از آن، با حذف مبینا و سایر دختران ملی‌پوش، به نظر رسید کل تیم شرایط خوبی نداشته است. آیا این برداشت درست است؟
و مهروز ساعی پاسخ می‌دهد: «همانطور که عرض کردم، شرایط مسابقات جهانی کاملا متفاوت است. اگر دقت کنید، این وضعیت در کشورهای دیگر نیز وجود داشت. بسیاری از قهرمانان المپیک در همان بازی‌های ابتدایی مسابقات جهانی حذف شدند و از دور رقابت‌ها کنار رفتند.»
به عبارت ساده‌تر سرمربی تیم ملی بانوان می‌گوید: «چون همه کشورها باختند، پس ما هم باختیم!»
این استدلال اشتباه نشان‌دهنده تفاوت یک مربی بازنده با مربی برنده است. مهروز ساعی یا برادرش هادی، یک بار دیگر و فقط یک بار دیگر مصاحبه اخیر سرمربی تیم ملی بانوان را بخوانند تا متوجه شوند؛
مربی برنده همیشه قسمتی از راه‌حل است، مربی بازنده همیشه قسمتی از مشکل!
مربی برنده همیشه برنامه دارد، مربی بازنده همیشه یک بهانه دارد!
مربی برنده برای هرمشکلی به دنبال راه‌حل است، مربی بازنده برای هرمشکلی به دنبال یک مشکل دیگر است! مربی برنده متعهد می‌شود، مربی بازنده وعده می‌دهد و بدین شکل زمان برای خود می‌خرد!
مربی برنده مرتکب اشتباه شود گردن می‌گیرد، مربی بازنده مرتکب اشتباه شود دنبال مقصر می‌گردد!
مربی برنده از اشتباه خود درس می‌گیرد، مربی بازنده اشتباه خود را دوباره تکرار می‌کند! مربی برنده خوب گوش می‌دهد، مربی بازنده فقط منتظر رسیدن نوبت خود برای حرف زدن است! مربی برنده تمرکز حواس دارد، مربی بازنده پریشان‌حواس است! مربی برنده نسبت به فضای اطرف خود حساس است، مربی بازنده فقط نسبت به احساسات خود حساس است! مربی برنده پس از بیان نکته اصلی لب از سخن می‌بندد، مربی بازنده آنقدر به صحبت ادامه می‌دهد که نکته اصلی را فراموش می‌کند! و…و…و ده‌ها تفاوت می‌توان بین مربی برنده و بازنده پیدا کرد که شاید از حوصله این مطلب خارج باشد.
لطفا به این بخش از مصاحبه مهروز ساعی توجه کنید؛ خبرنگار می‌پرسد: «ویدیویی از شما منتشر شد که بعد از باخت سعیده نصیری با الفاظ تندی او را سرزنش می‌کنید و از این جهت هم به شما انتقاد وارد شد؟» سرمربی تیم ملی بانوان و خواهر رئیس فدراسیون تکواندو جواب می‌دهد: «من خصوصیات اخلاقی تک‌تک بازیکنانم را می‌شناسم. دو ثانیه به پایان رقابت باقی مانده بود که بازی برنده را از دست داد و با چهره ناامید تسلیم شده بود.
فقط خواستم با آن جمله غیرتش را تحریک کنم که به خودش بیاید. گاهی به خاطر فشار زیاد، بازیکن یادش می‌رود کجاست ولی یک تلنگر می‌تواند قدرت مغز و اراده او را تحریک و تقویت کند. در آن لحظه هنوز بازی تمام نشده بود و من امیدوار بودم بتوانم سعیده را وادار به ادامه رقابت کنم وگرنه اصلا و هرگز قصد توهین به هیچ ورزشکاری را ندارم. چون بازی هنوز تمام نشده بود و من امید داشتم بتونم وادارش کنم ادامه بدهد وگرنه هرگز قصد توهین به هیچ ورزشکاری‌رو نداریم.»
ببخشید اما با عبارات «خاک برسرت!» یا «تو لیاقت نداری!» سرمربی تیم ملی بانوان خواسته است به سعیده نصیری تلنگر بزند و روحیه بدهد؟! چرا به جای آن از عباراتی مثل «آفرین دختر» یا «تو می‌توانی» یا «بجنگ تو می‌توانی» و … استفاده نکرده است؟! متأسفانه به نظر می‌رسد مهروز ساعی به جای عذرخواهی بابت این نتایج بیشتر ژست طلبکاری گرفته و هنوز نمی‌داند چه بلایی بر‌سر تیم ملی تکواندوی بانوان آمده است؟
شاید اگر می‌توانست یا به برادرش بر‌نمی‌خورد در همین مصاحبه به حذف آرین سلیمی قهرمان و مهران برخورداری نایب قهرمان المپیک پاریس هم اشاره کرده و می‌گفت: «حالا که قهرمانان المپیکی مردان ایران حذف شدند، ما هم حذف شدیم!» کاش مهروز ساعی مصاحبه نمی‌کرد و به یک متن عذرخواهی و البته خداحافظی با تیم ملی تکواندوی بانوان بسنده می‌کرد تا با حرف‌های ناپخته خود اسباب تکدر خاطر جامعه تکواندو و ورزش‌دوستان ایرانی را فراهم نسازد. به قول بزرگی: «همانقدر که حرف زدن هُنر می‌خواهد، سکوت کردن هم یک هُنر کمیاب است.»
📢 مهم‌ترین اخبار
بدون دیدگاه