شرق بهشت برای خروس‌ها؛ فرانسه از «معجزه‌های ترامپ» سود برد!

به گزارش هفت ورزشی، قرعه‌کشی جام جهانی ۲۰۲۶، برای فرانسه بیش از آن‌که ورزشی باشد، رنگ و بوی سیاسی داشت. آبی‌ها که می‌توانستند با بدشانسی راهی گرمای سوزان کانزاس‌سیتی، دالاس یا هیوستون شوند، حالا در شرق و شمال‌شرق ایالات متحده آرام گرفته‌اند؛ منطقه‌ای که با نخستین «جایزه صلح فیفا» برای آن‌ها تبدیل به «شرق بهشت» شده است. با این‌ حال، این آرامش روی کاغذ، تضمینی برای یک مسیر آسان نیست. سنگال با خاطره تاریخی ۲۰۰۲، نروژ با هیولای خط حمله‌اش، ارلینگ هالند، و یک رقیب ناشناخته از پلی‌آف، سه مانعی هستند که باید از آن‌ها عبور کرد؛ موانعی که نه با سیاست ترامپ، که فقط در زمین بازی می‌توان آن‌ها را کنار زد.

با این مقدمه کوتاه، گزارش رسانه اکیپ درباره قرعه فرانسه را می خوانید:

شرق بهشت برای فرانسه

تیم ملی فرانسه می‌تواند از دونالد ترامپ تشکر کند. امروز چه کسی می‌تواند با قاطعیت بگوید که اگر رئیس‌جمهور ایالات متحده آمریکا، همان که جیانی اینفانتینو در قالب ویدئوهای متعدد، «معجزات» انجام‌داده‌اش را طی یک سال گذشته برشمرده، نمی‌بود، آبی‌ها ناچار نمی‌شدند تابستان آینده (۱۱ ژوئن تا ۱۹ ژوئیه) در گرمای سوزان کانزاس‌سیتی، دالاس یا هیوستون به مصاف مراکش، پاراگوئه و ایتالیا بروند؛ دشوارترین قرعه‌ای که در این صفحات قابل تصور است؟ هیچ‌کس!

ترین های هفته دوازدهم: فرار بزرگ سپاهان، داور با امتیاز کامل!

به لطف نخستین «جایزه صلح فیفا»، شاگردان دشان نباید از شرق آمریکا تکان بخورند، هرچند حریفانی که با آن‌ها روبه‌رو خواهند شد، کمتر از گزینه‌های دیگر سخت نیستند: سنگال، نروژ و برنده پلی‌آف بین‌قاره‌ای بین بولیوی، سورینام یا عراق.

از آن‌جا که دو تیم نخست هر گروه و هشت تیمِ سومِ برتر به مرحله یک‌شانزدهم نهایی صعود می‌کنند، آبی‌ها نباید چندان نگران باشند. اما بختی که در قرعه‌کشی‌های پیشین بارها دشان را همراهی کرده بود، دیروز در مرکز کِنِدیِ واشنگتن تا حدودی از او روی برتافت. سرمربی فرانسه زمانی گمان برد خوش‌اقبالی‌اش باز هم ادامه دارد که آرژانتین، پس از آن‌که ابتدا برای گروه I بیرون آمد، دوباره به گروه J منتقل شد؛ گروهی که بیشتر بازی‌هایش در منطقه مرکزی ایالات متحده برگزار می‌شود، همان منطقه‌ای که کادر فنی فرانسه می‌خواست به هر قیمتی از آن دوری کند. اندکی بعد نام فرانسه از گوی بیرون آمد: سهم آبی‌ها شرق و شمال‌شرق.

این گزینه شاید یادآور «فتح غرب» نباشد، اما برای نوشتن داستانی زیبا تا پایان، تا ۱۹ ژوئیه، آبی‌ها چندان در بند این بازی‌های واژگانی نیستند. اگر همه‌چیز طبق نقشه پیش برود، حتی نیازی نخواهند داشت از این کشور-قاره عبور کنند. دشان و همکارانش هم مشکلی با این موضوع ندارند؛ آنان سخت در تلاش‌اند محل اقامت تیم را بیابند. فعلاً یک هتل در نیویورک شانس بیشتری دارد، اما هنوز هیچ زمین تمرینیِ مناسبی پیدا نشده است. فدراسیون فوتبال فرانسه نیم‌نگاهی به امکانات نیویورک ردبولز یا نیویورک‌سیتی FC دارد، اما چون لیگ MLS به پایان نخواهد رسید، هر دو زمین در زمان برگزاری جام جهانی در اختیار تیم‌های باشگاهی‌شان خواهند بود. «این یعنی باید مذاکره کرد»، یکی از مسئولان فدراسیون می‌گوید.

اگر این مانع برطرف شود، دشان و کادرش می‌توانند آبی‌ها را در وضعیتی تقریباً ایده‌آل قرار دهند. سپس باید از سد سنگال، احتمالاً نخستین حریف‌شان، نروژ و تیم سومِ گروه که در ماه مارس مشخص می‌شود، بگذرند. اما این کار با یک اشاره انگشت ترامپ انجام نمی‌شود. سنگال در بازی افتتاحیه جام جهانی، برای فرانسه یادآورِ یکی از شیرین‌ترین خاطرات نیست؛ هرچند دشان و پاپه تیاو، سرمربی سنگال، نگاه مشابهی به این موضوع دارند.

«آن یک پیروزی تاریخی بود و هرچه تاریخی است، زیباست. اما در زمین، موضوع چیز دیگری است.»

پاپه تیاو، سرمربی سنگال، درباره پیروزی کشورش مقابل فرانسه در جام جهانی ۲۰۰۲:

«من آن‌جا نبودم، جلوی تلویزیون بودم»، دشان می‌گوید و شکست سال ۲۰۰۲ مقابل سنگال (۱-۰) را از ذهن می‌زداید. «آن یک پیروزی تاریخی بود و هرچه تاریخی است زیباست»، تیاو می‌گوید. «اما در زمین، داستان متفاوت است. ما ابتدا باید در جام ملت‌های آفریقا (۲۱ دسامبر تا ۱۸ ژانویه) شرکت کنیم و هنوز نکاتی هست که باید اصلاح کنیم.»

نروژ سبکی دیگر از تقابل را پیش می‌کشد، احتمالاً فیزیکی‌تر، و مسیر چشمگیر یاران ارلینگ هالاند در مرحله انتخابی، از چشم دشان دور نمانده است. با این حال، استاله سول‌باکن، سرمربی نروژ، فرانسه را «یکی از بهترین کشورهای اروپا، شاید در کنار اسپانیا» می‌داند و می‌داند که این دیدار می‌تواند به دوئلی میان مهاجم «سایبورگ» او و کیلیان امباپه بدل شود؛ تا جایی که با لبخندی کم‌رنگ می‌گوید: «امباپه در سطحی است که هرگز نبوده. امیدواریم حجم بازی‌اش کم‌کم تا ژوئن کاهش یابد.»

این البته با برنامه کاپیتان فرانسه سازگار نیست، همان‌طور که با نقشه سرمربی‌اش نیز هماهنگ نیست. دشان هرچند تأکید می‌کند اهل نوستالژی نیست، اما پایان‌دادن به دورانش در تیم ملی با یک قهرمانی در آمریکا، شکوهی فراتر از هر جایزه سیاسی‌ای دارد که فیفا بتواند اهدا کند