کرویف، باجو، رونالدو؛ اسطوره‌های بدون قهرمانی جام جهانی

به گزارش هفت ورزشی، بردن جام جهانی، رؤیای نهایی هر فوتبالیستی است. این تنها جامی است که مسیر حرفه‌ای را تعریف می‌کند، میراث‌ها را تثبیت می‌کند و بازیکنان بزرگ را به اسطوره‌های ابدی بدل می‌سازد. با این حال فوتبال یک ورزش تیمی است و هرقدر هم یک فرد خارق‌العاده باشد، بالا بردن جام جهانی به ترکیبی بی‌نقص از هم‌تیمی‌ها، تاکتیک، زمان‌بندی و کمی شانس نیاز دارد.

به همین دلیل، برخی از بااستعدادترین و تأثیرگذارترین بازیکنان تاریخ فوتبال هرگز طعم قهرمانی جهان را نچشیدند. استعدادشان ورزشگاه‌ها را روشن کرد، نسل‌ها را الهام بخشید و شیوه بازی فوتبال را تغییر داد—اما بزرگ‌ترین جایزه این ورزش همیشه یک قدم دورتر ماند.

بازیکنانی چون یوهان کرویف که دید و هوشش فوتبال را متحول کرد، تا آستانه قهرمانی پیش رفتند اما هرگز جام را بالا نبردند. میشل پلاتینی در دهه ۱۹۸۰ فوتبال اروپا را در سیطره خود داشت، اما هرگز در تیم ملی فرانسه‌ای بازی نکرد که توان فتح جهان را داشته باشد.

اینفانتینو نگذاشت ایتالیا را به جای ایران به جام جهانی ببرند!

آلفردو دی‌استفانو، یکی از بزرگ‌ترین نمادهای رئال مادرید، به‌دلیل شرایطی خارج از کنترلش اساساً فرصت حضور و رقابت برای جام جهانی را از دست داد. دیگران مانند جورج بست، لوئیس فیگو، پائولو مالدینی و زلاتان ابراهیموویچ با مهارت و شخصیت‌شان تماشاگران را مسحور کردند، اما محدودیت‌های تیمی، رقابت‌های سخت یا بدبیاری‌های به‌موقع، مانع رسیدن‌شان به قله شد.

البته نبود نام آن‌ها در فهرست قهرمانان جام جهانی، از عظمت‌شان کم نمی‌کند. برعکس، این موضوع نشان می‌دهد فوتبال تا چه اندازه بی‌رحم و غیرقابل‌پیش‌بینی است. جام جهانی به تیم‌ها پاداش می‌دهد، نه فقط ستاره‌ها؛ و حتی بهترین‌های تاریخ هم تضمینی برای موفقیت در بزرگ‌ترین صحنه ندارند.

این فهرست درباره شکست نیست، بلکه درباره میراث است. این اسطوره‌ها ثابت کردند عظمت می‌تواند بدون مدال جام جهانی هم وجود داشته باشد و زیبایی فوتبال تنها در جام‌ها نیست، بلکه در لحظات درخشانی است که مدت‌ها پس از سوت پایان، زنده می‌مانند.

کریستیانو رونالدو

فهرست جوایز و افتخارات ستاره پرتغالی پایان ندارد؛ اما هنوز جام جهانی را نبرده است—هرچند با پرتغال قهرمان یورو ۲۰۱۶ شد.

اوزه‌بیو

ستاره پرتغالی پس از شکست مقابل انگلیس در نیمه‌نهایی جام جهانی ۱۹۶۶ به خانه بازگشت. اسطوره بنفیکا از بزرگ‌ترین بازیکنانی است که هرگز قهرمان جام جهانی نشد.

رایان گیگز

ستاره منچستریونایتد دو بار قهرمان لیگ قهرمانان اروپا شد، اما در عرصه ملی با تیم ولز آن‌چنان خوش‌شانس نبود.

پیتر اشمایکل

دروازه‌بان دانمارکی کارنامه‌ای درخشان در لیگ برتر داشت، اما در دوران بازی‌اش دانمارک فقط یک‌بار (۱۹۹۸) به جام جهانی راه یافت. او البته قهرمان یورو ۱۹۹۲ شد.

رود گولیت

ستاره هلندی در جام جهانی ۱۹۹۴ حضور داشت، اما تیمش فراتر از مرحله یک‌هشتم نرفت. با این حال با تیم ملی هلند قهرمان یورو ۱۹۸۸ شد.

ژرژ وه‌آ

یکی از بزرگ‌ترین فوتبالیست‌های آفریقا و تنها آفریقایی برنده توپ طلا (۱۹۹۵)، برای لیبریا بازی می‌کرد. کشوری که هرگز به جام جهانی راه نیافته است. با وجود درخشش فردی در سطح باشگاهی به‌ویژه با آث‌میلان لیبریا عمق و امکانات لازم برای رقابت جهانی را نداشت.

روبرتو باجو

ستاره ایتالیایی بسیار، بسیار به قهرمانی نزدیک شد؛ اما پنالتی از دست‌رفته معروف او در فینال جام جهانی ۱۹۹۴ مقابل برزیل، سرنوشت را تغییر داد.

استیون جرارد

اسطوره لیورپول و مهره کلیدی تیم ملی انگلیس، هرگز نتوانست جام جهانی را به خانه ببرد.

آندری شوچنکو

مهاجم اوکراینی که برای دینامو کی‌یف، آث‌میلان و چلسی بازی کرد، جام جهانی را در کارنامه ندارد.

سرخیو آگوئرو

یکی از بزرگ‌ترین بازیکنان آرژانتین در دوران مدرن. آگوئرو در باشگاه‌های بزرگ اروپایی دوران خیره‌کننده‌ای داشت، اما متأسفانه هرگز با کشورش قهرمان جام جهانی نشد، هرچند در سال ۲۰۲۱ قهرمان کوپا آمریکا شد.