زرق‌وبرق، نمایش و ترامپ؛ در قرعه‌کشی جام جهانی خطر کجاست؟

به گزارش هفت‌ورزشی، پرچم‌های ستاره‌نشان بیرون کاخ سفید در سرمای زیر صفرِ برخاسته از رود پوتوماک می‌لرزیدند. کمتر پیش می‌آید قرعه‌کشی جام جهانی در فضایی برگزار شود که این‌گونه با حال‌وهوای گرم و پرتب‌وتاب آغاز فوتبال در تضاد باشد. تا آن روز، این پرچم‌ها پژمرده خواهند شد.

توماس توخل، سرمربی تیم ملی انگلیس، امیدوار است قرعه‌کشی امروز در مرکز کندی، کنار رود پوتوماک، مهربان‌تر از چنگال یخ‌زدهٔ آب باشد. بدترین حالت میان تیم‌های از پیش‌شایسته، قرار گرفتن در گروهی با کلمبیا، نروژ و غناست. آن هم در گرمای سونا‌مانند لس‌آنجلس، میامی یا مکزیک. نروژ، با تیغ تیز ارلینگ هالاند بیرون از گلدان یک، حریفی است که توخل ترجیح می‌دهد سروصدای پیرامونش را تجربه نکند؛ همان‌طور که رویارویی احتمالی با اسکاتلند از گلدان سوم را. اما شاید نسیمی خوش‌تر، بیشتر شبیه قرعه‌ای شیطانی برای تیم ملی راگبی انگلیس باشد تا فوتبال. با این حال، توخل بی‌تردید از روبه‌رو شدن با استرالیا، آفریقای جنوبی و نیوزیلند در ورزشگاه‌های شمالی سواحل شرقی یا حتی کانادا بدش نمی‌آید.

مرکز کندی درست کنار هتل بدنام واترگیت است و این نزدیکی، پچ‌پچ‌هایی دربارهٔ توطئه را زنده کرده است. اینکه چهار سید گران‌بهای فیفا، ازجمله انگلیس، شاید در زمان تعیین برنامهٔ مسابقات و محل دیدارها امتیازاتی پنهان داشته باشند. توخل خواهان بازی‌هایی با ساعت‌های دیرهنگام و در آب‌وهوایی خنک‌تر است؛ یعنی آغاز مسابقه پس از نیمه‌شب به‌وقت بریتانیا و درخواست بی‌وقفهٔ صاحبان بارها برای مجوز کار شبانه. با این همه، توخل و هیئت اتحادیهٔ فوتبال انگلیس نباید مجبور شوند برای ترسیم مسیر خود تا مراحل پایانی، به اتاق وضعیت نزدیک آنجا پناه ببرند. مسیر آنها تا آن مرحله، فارغ از گروه و شهر، باید نسبتاً آسان باشد. رقابت واقعی همان‌جاست که مرحلهٔ حذفی شروع می‌شود.

گزارش کامل قرعه کشی جام جهانی 2026/ ایران در گروه بلژیک، مصر و نیوزلند

اما دیگر گروه مرگ در این نسخهٔ فربه و بادکردهٔ تورنمنت زندگی وجود ندارد؛ جایی که ۳۲ تیم از میان ۴۸ تیمِ حاضر در ۱۲ گروه بالا می‌آیند. حتی ممکن است تیم‌هایی که دو بازی نخست را می‌بازند، با پیروزی در دیدار سوم، به‌عنوان یکی از هشت تیم سوم برتر صعود کنند. برای انگلیس، این قرعه‌کشی بیش از آنکه تهدید باشد، میدان کنجکاوی و امکان است.

می‌توان تا لحظهٔ درهم‌فشردن دستان دونالد ترامپ و جیانی اینفانتینو نفسی در سینه نگاه داشت و از نمایش قرعه‌کشی لذت برد. برای اسطوره‌هایی چون تام بردی و وین گرتزکی، بیرون کشیدن توپ‌ها از گوی‌های شیشه‌ای شاید روح‌نوازتر از گل‌های ستارگان امروز در مرحلهٔ گروهی باشد، بس که این قالب تازه به شکلی سودمحور باد کرده است. قرعه‌کشی اما دربارهٔ امکان است، دربارهٔ انتظار و چشم‌اندازی ناب از فوتبال، حتی اگر مجبور باشید از پسِ درخشش آزاردهندهٔ لوگوی نئونی لِیز و لبخند یخ‌زدهٔ ترامپ، صفحه را برای دیدن تیم‌ها رصد کنید.

انگلیس کلمبیا در میامی، یادآور کارلوس والدراما، افسانهٔ وایس‌سیتی، با گیسوی طلایی‌اش، خاطرات نتفلیکس و نارکوها، عقربک رِنه هیگیتا و نبرد سپید و زرد زیر آفتاب تابستان است. هرچند بیم آن می‌رود واقعیت کم‌رمق‌تر باشد: دو تیمی که انرژی ذخیره می‌کنند و گروهی از تیم‌های ویژه به رهبری دن برن، طبق کتابچهٔ طرح‌های ضربهٔ ایستگاهی الهام‌گرفته از NFL آن‌گونه که هری کین ماه گذشته فاش کرد. نسخهٔ نهایی بازی را می‌نویسند.

در این میان، آرسن ونگر، قدیس فیفا، که این روزها به‌جای بارانی همیشه‌گی‌اش کت‌وشلوار مُهرخوردهٔ فیفا می‌پوشد، از گسترش جام جهانی دفاع کرد. او گفت: «این یک تکامل طبیعی بود. ما می‌خواهیم فوتبال جهانی باشد. ۴۸ تیم عدد درستی است. این هنوز کمتر از ۲۵ درصد کشورهای عضو فیفاست. ۷۵ درصدشان اصلاً حضور ندارند، ازجمله چین و هند؛ یعنی سه میلیارد نفر.»

ونگر سپس از سیاست فاصله گرفت و دربارهٔ مدعیان گفت: «فرانسه فوق‌سنگین‌ترین مدعی است. بیش از هر تیم دیگری مهاجم طراز اول دارد. با وجود چهار دور حذفی تا فینال، همین کیفیت نیمکت‌نشین‌ها فرق می‌سازد.»

و اما انگلیس؟

«انگلیس یکی از مدعیان خواهد بود. همیشه بوده، اما باید گام بعدی را بردارد. کیفیتش را دارد.»

الکسیس لالاس، مدافع پیشین آمریکا، از شنیدن این جملات دل‌خوش نبود: «اعترافش دردناک است، اما انگلیس واقعاً تیم خوبی است. فقط نمی‌توانیم اجازه دهیم “به خانه برمی‌گردد” درست در دویستمین سالگردمان، آن هم در خاک ما، رخ دهد. هرگز.»

لالاس که اجرای برنامه را بر عهده داشت، بیش از اندازه سخن می‌گفت و صحنه را از آن خود کرده بود. گویی پیش‌درآمدی بود بر حضور ترامپ، روزی که احتمالاً فیفا نخستین “جایزهٔ صلح” خود را به او می‌دهد. رئیس‌جمهور شاید برای مهار آشوب‌های تابستان آینده به رویاهای نوبلش محتاج باشد.

این هفته که در بالتیمور فرود آمدم، ترمینالی تخلیه‌شده پیش رویم بود. پلیس بعدتر گفت تهدیدی نبوده است. به آمریکا خوش آمدید. و این پیش از آن است که اوبرِ بی‌راننده برسد. راننده‌های تاکسی چندان مشتاق قرعه‌کشی نبودند. حتی کمی دلخور بودند، به‌ویژه چون واشنگتن دی‌سی از تقویم میزبانی کنار گذاشته شده است. تنها سومین بار است که پایتخت کشور میزبان، مسابقه‌ای برگزار نمی‌کند؛ پس از بن در ۱۹۷۴ و توکیو در ۲۰۰۲. برخی چیزها هست که حتی ترامپ هم نتوانست عوض کند، حتی اگر ترتیب داده باشد ترانهٔ محبوبش “وای ام سی اس” را ویلیج‌پیپل امروز اجرا کنند. وقتی سیاست و نمایش فروبنشینند، تنها امید این است که تابستان آینده این بازیکنان باشند که در مرکز صحنه می‌درخشند، نه رؤسای جمهور.

کریگ هوپ/ دیلی‌میل