لیورپول به کنی دالگلیش رحم نکرد، به اسلات رحم می کند؟

به گزارش هفت‌ورزشی، اصل ماجرا این است که همیشه باید خط پایان را در نظر داشت. اگر سرمایه‌گذاری به خطر بیفتد و برای پول هنگفتی که خرج شده بازدهی در کار نباشد، همان لحظه است که آن‌ها وارد عمل می‌شوند.

بسیاری به وضعیت آرنه اسلات، سرمربی لیورپول، نگاه می‌کنند و در شگفت‌اند که چرا گروه ورزشی فنوِی (FSG)، مالکان باشگاه، هنوز «دکمه را فشار نداده‌اند». اسلات با چهره‌ای پریشان و چشمانی خسته، پس از نهمین شکست در ۱۲ بازی، پذیرفت که حرف زدن دربارهٔ آیندهٔ بلندمدتش «طبیعی» است، اما تأکید کرد که فعلاً احساس می‌کند جایگاهش امن است.

این موضع با سیاست رسمی باشگاه همخوانی دارد. روز سه‌شنبه، وقتی شایعاتی دربارهٔ ارتباط لیورپول با یولین ناگلزمان، سرمربی تیم ملی آلمان، منتشر شد، باشگاه اعلام کرد که به‌دنبال یافتن جایگزینی برای اسلات نیست.

پرسپولیس بالاخره صدرنشین شد؛ اوسمار ویرا معادلات لیگ را تغییر داد

این خبر آن‌ها را غافلگیر کرده بود و ۴۸ ساعت بعد نیز، با وجود آنکه تیم‌شان از سوی پی‌اس‌وی آیندهوون به‌طور کامل درهم کوبیده شد، باز هم تغییری در موضعشان ایجاد نشد. FSG خواهان ثبات است و می‌خواهد تیم‌های ورزشی‌اش در محیطی باثبات شکوفا شوند. در فصل اخیر لیگ برتر بیسبال آمریکا، این گروه با موجی از اعتراضات هواداران بوستون رد ساکس روبه‌رو شد که خواهان برکناری الکس کورا، سرمربی تیم، بودند؛ عملکرد او ضعیف بود، نتایج ناامیدکننده (۸۹ برد و ۷۳ باخت) و کورا نتوانسته بود بیشترین بهره را از ستارگان تیمش بگیرد. آشنا نیست؟

با این همه، کورا تا سال ۲۰۲۶ هدایت تیم را بر عهده خواهد داشت و قراردادش تا سال ۲۰۲۷ ادامه دارد. وقتی FSG به یک مربی ایمان بیاورد، تمام‌قد پشت او می‌ایستد. یورگن کلوپ در اکتبر ۲۰۱۵ به خدمت گرفته شد و تنها سه ماه بعد پیشنهاد تمدید قرارداد دریافت کرد. اسلات نیز فصل گذشته با FSG دربارهٔ تمدید قراردادش گفت‌وگو کرده بود. در نتیجه، اگر شرایط مهیا باشد، FSG برای چهرهٔ اصلی پروژه‌اش بستری محکم برای رشد و موفقیت فراهم می‌کند. اما اگر اوضاع از کنترل خارج شود، همان‌قدر سریع و قاطع وارد عمل خواهد شد.

ده سال ثبات در لیورپول نباید باعث شود فراموش کنید آن‌ها پیش‌تر تا چه اندازه برای تغییر مسیر باشگاه بی‌رحم و قاطع بوده‌اند.

یادتان هست دامیان کومولی را؟

او در نوامبر ۲۰۱۱ منصوب شد، اندکی پس از آنکه FSG (که آن زمان New England Sports Ventures نام داشت) مالکیت لیورپول را در دست گرفت. این فرانسوی به‌عنوان نخستین مدیر ورزشی باشگاه انتخاب شد و مناسب‌ترین فرد برای اجرای روش «مانی‌بال» در نقل‌وانتقالات به‌شمار می‌آمد.

جان دابلیو هنری در نوامبر ۲۰۱۱ به «دیلی میل اسپورت» گفت: «دامیان نه‌تنها سخت‌کوش است، بلکه در کارهایش بسیار اخلاق‌مدار است. این ویژگی گاهی دردسرساز می‌شود، اما در بلندمدت همان چیزی است که باشگاه فوتبال لیورپول سزاوارش است و هواداران نیز شایستهٔ آن هستند. او نماینده‌ای بسیار خوب برای ماست، نه فقط در امور نقل‌وانتقالی، بلکه در بسیاری از جنبه‌های مهم فعالیت‌های باشگاه. من معتقدم نداشتن یک مدیر فنی یک ریسک است و کنی (دالگلیش) هم با این موضوع موافق است.»

با این حال، در حالی که چنین ستایش‌هایی نثارش می‌شد، تنها شش ماه بعد، در آوریل ۲۰۱۲، کومولی اخراج شد. او در یک بازهٔ ۱۲ ماهه چندین خرید را تأیید کرده بود، از جمله انتقال ۳۵ میلیون پوندی اندی کارول، که در مجموع ۱۵۰ میلیون پوند هزینه روی دست باشگاه گذاشت. بسیاری از این خریدها شکست خوردند و او تنها دو روز پیش از نیمه‌نهایی جام حذفی مقابل اورتون برکنار شد. لیورپول جام اتحادیه را برد، نخستین جام در شش سال گذشته، و به فینال جام حذفی نیز رسید، هرچند در آن‌جا به چلسی باخت. با این همه، تیم فاصله‌ای بسیار زیاد با سهمیهٔ لیگ قهرمانان داشت. و وقتی درآمدهای حاصل از حضور در آن رقابت برای مدل اقتصادی باشگاه حیاتی باشد، پیامدها کاملاً روشن است.

کنی دالگلیش، بزرگ‌ترین چهرهٔ تاریخ آنفیلد، در پایان همان فصل برکنار شد.

هنری همان تابستان در بوستون چنین توضیح داد:

«بردن جام حذفی هیچ تفاوتی ایجاد نمی‌کرد؛ نه، نه. ما در نیمهٔ دوم فصل، در جدول فرم، در رتبهٔ هفدهم بوده‌ایم و لیورپول نباید در چنین جایگاهی باشد. من تقصیر را گردن کنی و استیو (کلارک) نمی‌اندازم، اما برای هر هوادار لیورپول واضح بود که مشکلی وجود دارد و باید کاری انجام می‌شد. کیفیت بازی پایین بود و همین موضوع در تصمیم ما اثر داشت.»

عجیب است که هرچه چیزها بیشتر تغییر می‌کنند، بیشتر شبیه گذشته باقی می‌مانند.