فیفا شبیه دزدی است که بعد از سرقتِ ماشین، برایت تاکسی می‌گیرد!

به گزارش هفت ورزشی، ریاض السمرایی، بعد از عقب نشینی فیفا تعیین بلیط‌های ۶۰ دلاری برای هواداران وفادار در دیلی میل نوشت؛
پنج روز دیرتر و چند میلیون دلار کم‌تر… اگر عقب‌نشینی فیفا در ماجرای بلیت‌فروشی که روز سه‌شنبه اعلام شد، یک نکته را روشن کرده باشد، این است که نمی‌شود برای خیال‌پردازی‌های مضحکِ جیانی اینفانتینو بودجه‌بندی کرد.

در حالی که زیردستان او در فیفا با هیاهو از «پیشرفت‌های بشردوستانه» سخن می‌گفتند یعنی همان آزادسازیِ دیرهنگامِ شمار اندکی بلیت جام جهانی که برای خریدشان لازم نباشد خانه‌ات را گرو بگذاری باقی ما ماندیم و مقایسه‌ها.

یکی از آن‌ها این است: دزدِ ماشینی که به صحنه جرم برمی‌گردد و چند سکه روی آسفالت می‌اندازد تا کرایه تاکسی‌ات را بدهد.

اعتراف وحشتناک معاون سابق استقلال؛ نازون ناراحتی قلبی دارد/ با نازون ۲ میلیون و هشتصد هزار دلار قرارداد بستند!

مرورِ این افتضاحِ بزرگِ بلیت‌فروشی فیفا، برای چندمین بار ما را به این نتیجه می‌رساند که بزرگ‌ترین صحنه فوتبال جهان در اختیارِ شارلاتان‌ها، خرابکاران و راهزنانِ کراوات‌زده است. چنان‌که می‌گویند، دست‌کم دیک تورپین نقاب می‌زد.

اکنون یک هفته از زمانی می‌گذرد که فیفا هزینه‌های سرسام‌آوری را اعلام کرد که هواداران برای تماشای مسابقات جام جهانی باید بپردازند؛ جامی که پیش‌تر نیز برای ارضای حرصِ شرکت‌ها، بیش از حدِ تصور متورم شده بود. قیمت همراهیِ کامل با مسیر رسیدن به فینال، از مرز پنج هزار پوند فراتر می‌رفت.

ظاهراً اعتراض‌ها به این دستبردِ آشکار، بالاخره از گوش‌های آهنینِ فیفا عبور کرد.

روز سه‌شنبه، آن‌ها از رده قیمتیِ تازه‌ای پرده برداشتند. گفتند شنیده‌اند. گفتند واکنش نشان داده‌اند. گفتند برای مردمِ «بازیِ مردم» کار می‌کنند. و سپس، افشای بزرگ در تازه‌ترین گردهمایی‌شان در «پاتوق مردمی» قطر رقم خورد: ارزان‌ترین بلیت هر بازی، ۴۵ پوند.

که در نگاه نخست، معامله‌ای وسوسه‌انگیز به نظر می‌رسد. اگر بلیت فینال نصیبت شود، می‌توانی با لبخند به همسایه ورشکسته‌ات نگاه کنی که بهای کامل را پرداخته است. جز آن‌که شانس‌ها اصلا به نفع تو نیست. چرا که سقف قیمتی فیفا، سقفِ دیگری هم دارد: این بلیت‌ها فقط ۱۰ درصد از سهمیه اندکِ هر کشور را تشکیل می‌دهند.

به زبان ساده، یعنی حدود ۵۰۰ بلیتِ ۴۵ پوندی برای هواداران انگلستان، اسکاتلند یا هر کشور دیگری در هر بازیِ مرحلهٔ گروهی. خلاصه‌تر این‌که: کمتر از دو درصد از هوادارانِ دو تیمِ حاضر در یک مسابقه، با قیمت ۴۵ پوند وارد ورزشگاه می‌شوند؛ بقیه، سلاخی شده‌اند.

پس می‌توان این ماجرا را همان‌طور که هست دید: یک نمایش. یک پرده. راهی برای این‌که بگویند قیمت‌ها از ۴۵ پوند شروع می‌شود، نه از عددی که بی‌پرده، کلاهبرداری را عیان می‌کند.

در مورد فیفا، همیشه بد نیست اعمالشان را با خطِ آخرِ ترازنامه بسنجیم.

آن‌ها پیش‌بینی کرده‌اند که در سال ۲۰۲۶ حدود ۶.۷ میلیارد پوند درآمد داشته باشند؛ یک‌سومِ آن از بلیت‌فروشی و مهمان‌نوازی، عمدتاً از جام جهانی. انتظار دارند ۳.۸۵ میلیارد پوند سود خالص به جیب بزنند.

البته اتحادیه فوتبال ما هم در خلوت، نظر خودش را درباره آن سهمِ بی‌دلیلِ بزرگ از هزینه‌های اضافی دارد که قرار است تابستان آینده در آمریکا از هواداران گرفته شود.

قرار بود پس از اعلام قیمت‌های اولیه با فیفا گفت‌وگو کنند. اما آن‌ها در سال ۲۰۲۳ برای اینفانتینو کف زدند تا یک دوره دیگر هم بر مسند بماند؛ پس بخشی از تقصیر، متوجه خودشان است. همان‌طور که متوجه ۲۰۹ نماینده از ۲۱۱ نماینده‌ای است که با ماندنش در ریاست موافقت کردند.

تنها مخالف، نروژ بود و اگر آن‌ها می‌خواهند از باج‌گیری، غارت، رویای جام جهانیِ سعودی و تملق‌گویی در برابر دونالد ترامپ شکایت کنند، حق دارند.

بقیه فرصت‌شان را داشتند و کنار راهزن ایستادند. با جریان همراه شدند. و این، حاصلِ انتخابِ خودشان است.