لیورپول نمایش بدون مو را روی صحنه برد!

به گزارش هفت‌ورزشی، آیا لیورپول بدون محمد صلاح تیم بهتری است؟ پرسشی است که معمولاً اگر پاسخ بله بدهید، خیلی زود دامن‌گیرتان می‌شود.

نمونه‌های مشابهی را در مورد منچسترسیتی و ارلینگ هالند هم شنیده‌ایم. هرگاه غیبت او با یک نمایش خوب از سیتی همراه می‌شود، اما در نهایت این مهاجم بلندبالا منتقدانش را خاموش می‌کند.بنابراین این سؤال را آهسته زمزمه می‌کنیم، در حالی که کاملاً آماده‌ایم صلاح فردا مقابل ساندرلند یا شنبه برابر لیدز به ترکیب اصلی برگردد و دوباره نشان دهد چرا همچنان مرد شماره یک لیورپول است. ستاره مصری همیشه وقتی تحریک می‌شود، بازی‌اش را بالا می‌برد.

البته باید این نکته را هم افزود که بازگشت لیورپول به مسیر پیروزی در روز یکشنبه، مقابل وستهامِ پایین‌جدولی به‌دست آمد؛ تیمی که این فصل گل‌های زیادی دریافت کرده، سرمربی‌اش را اخراج کرده‌اند و تنها به لطف تفاضل گل بهتر نسبت به لیدزِ رده هجدهم، بالاتر از منطقه سقوط ایستاده است.

مهرعلیزاده: هرگز خاتمی و من درخواست باخت تیم ملی را نداشتیم

دکتر وستهام شما را می‌پذیرد؛ این شوخی در اتاق رسانه‌های ورزشگاه لندن پیش از مسابقه دست‌به‌دست می‌شد. اگر تیمی در روندی بد باشد، وستهام بهترین نسخه برای تسکین دردهایش است. اما با وجود همه این ملاحظات، اکنون می‌توان گفت آرنه اسلات با یک معمای بزرگ روبه‌رو شده است؛ چون تیمش بدون پادشاه مصری پیروز شد و بدون این مهاجم، لیورپول متعادل‌تر، خطرناک‌تر و منسجم‌تر در دفاع به نظر می‌رسید.

آن‌ها دیگر شبیه آن آشفتگی که ویرجیل فن‌دایک هفته گذشته توصیف کرده بود، نبودند. بلکه بیشتر به یک واحد هماهنگ شباهت داشتند. هنوز بی‌نقص نبودند، اما نمایشی همه‌جانبه ارائه دادند که برخی از منتقدان اسلات را به سکوت واداشت. صلاح نیمکت‌نشین شد و دومینیک سوبوسلای، مرد همه‌فن‌حریف و نیروگاهی در خط میانی، در نقش هافبک شناور بازی کرد. او گاهی در محدوده‌های مورد علاقه صلاح ظاهر می‌شد و گاهی در میانه میدان اضافه می‌شد.

جو گومز، که ۱۱ ماه در لیگ فیکس نشده بود، در دفاع راست به میدان رفت و فلوریان ویرتس نیز به‌عنوان شماره ۱۰ بازگشت. در حالی که اغلب در دوران حضورش در لیورپول به کناره‌ها تبعید شده بود. این بهترین نمایش لیگ او از زمان امضای قرارداد تابستانی‌اش بود. لیورپول بی‌شک متعادل‌تر شده بود. بیشتر شبیه یک تیم واقعی تا ۱۱ بازیکن که صرفاً کنار هم چیده شده باشند. میانه میدان خلوت‌تر بود و بازیکنان کمتر مزاحم یکدیگر می‌شدند؛ مشکلی که بارها در این فصل دیده بودیم.

حضور گومز در دفاع راست بسیاری از مشکلات را حل کرد. بی‌احترامی به سوبوسلای نیست، که بهترین بازیکن فصل لیورپول بوده، اما گومز به‌مراتب مدافع بهتری از او است. قدرتش در نبردهای هوایی نیز در مقابله با ضربات ایستگاهی کمک شایانی می‌کند؛ معضلی بزرگ برای لیورپول در این فصل. رقبا بارها سمت راست لیورپول را هدف گرفته‌اند. مارک کوکوریا، دفاع چپ چلسی، پس از پیروزی ۲–۱ تیمش در اکتبر گفت که می‌دانستند می‌توانند از این ناحیه بهره ببرند، چون صلاح خارج از مالکیت توپ، وظایف دفاعی بسیار محدودی دارد. ناتینگهام‌فارست، برنتفورد و کریستال‌پالاس نیز از همان سمت موفق ظاهر شدند.

فصل گذشته، صلاح ۵۷ نقش مستقیم در گل‌های لیورپول داشت و بی‌تردید بهترین بازیکن فوتبال انگلیس بود؛ بنابراین این ریسک دفاعی قابل قبول به نظر می‌رسید. لیورپول گل می‌خورد، اما بیشتر گل می‌زد. اما امسال، او در چهار ماه نخست تنها ۸ نقش گل ثبت کرده است.

بدون ترنت الکساندر-آرنولد، لیورپول تاکنون ۶ دفاع راست مختلف را امتحان کرده است: فریمپونگ، بردلی, سوبوسلای، جونز، اندو و حالا گومز؛ و تا پیش از یکشنبه، هیچ‌کدام جواب نداده بودند.

فریمپونگ، طبق گزارش‌ها، پس از مصدومیت همسترینگ به تمرین برگشته و امیدوار است طی دو هفته به میدان بازگردد؛ وضعیتی مشابه بردلی. اما گومز همان استحکامی را ارائه می‌دهد که لیورپول سخت به آن نیاز داشت. جالب خواهد بود دید او در کنار صلاح چگونه عمل خواهد کرد. یکی دیگر از ستارگان دگرگون‌شده، ویرتس بود. هافبک آلمانی از زمان انتقال ۱۱۶ میلیون پوندی‌اش از لورکوزن زیر تیغ انتقاد بوده، اما این بازی نشان داد چرا باشگاه‌ها برای جذب او صف کشیده بودند. تماشای حرکت روان او در زمین شبیه تماشای یک جادوگر بود که پاس‌هایی می‌دهد که اصلاً به نظر نمی‌رسد وجود داشته باشند.

اولی هوینس، رئیس افتخاری بایرن، در زمانی کاملاً نامناسب گفت: «برای فلوریان ویرتس عمیقاً متأسفم. در لورکوزن همه چیز از طریق او پیش می‌رفت. در لیورپول، او در هر نیمه پنج پاس می‌گیرد، دو بار توپ را از دست می‌دهد و نمره بدی می‌گیرد.»

این حرف‌ها را می‌توان در دسته حسادت بایگانی کرد. پس از آنکه تلاش بایرن برای جذب او در تابستان گذشته ناکام ماند. باز هم باید گفت تنها یک مسابقه مقابل دکتر وستهام بوده و معنا ندارد، مگر آن‌که ویرتس این روند را ادامه دهد. اما آنچه به چشم آمد این بود که بدون صلاح، ویرتس مرکز خلاقیت تیم شد؛ گویی می‌گفت: «من مرد اصلی این تیم هستم.»

پیش از این، ویرتس اغلب می‌خواست در همان مناطقی بازی کند که صلاح یا دیگران بازی می‌کنند و در نتیجه بازیکنان مزاحم یکدیگر می‌شدند؛ عاملی مهم در افت فرم او. عامل دیگر، الکساندر ایساک است. صلاح طی دوران حضورش در لیورپول معمولاً یک شماره ۹ سنتی کنار خود نداشته است. فیرمینو، ژوتا یا دیاز مهاجمانی بودند که عقب می‌آمدند و فضا می‌ساختند. اما ایساک مهاجمی است که عاشق فرار در عمق است و این دو هنوز با هم هماهنگ نشده‌اند.

ایساک در بازی یکشنبه نیز چندان بهتر از دوران ضعیف ابتدای فصل نبود؛ لمس توپ‌هایش سنگین بود و همچنان یک قدم عقب‌تر از ریتم بازی به نظر می‌رسید. اما گل، همان «ارز جادویی»، روایت بازی را تغییر داد.

الکسیس مک‌آلیستر پس از بازی گفت: «او خیلی ساکت است، دوست دارد تنها باشد. من با او صحبت کردم چون اسپانیایی‌اش خوب است. ولی همه از بودن او خوشحالیم. (ایساک و ویرتس) هر دو آدم‌های خوبی هستند، همه تلاش می‌کنیم از این وضعیت بیرون بیاییم. آن‌ها مثبت‌اند و بهترین‌شان را می‌دهند؛ همه دوست‌شان دارند.»

این وضعیت برای اسلات یک برد–برد است. یا صلاح با قدرت برمی‌گردد و منتقدانش را خاموش می‌کند، یا اگر چنین نشود، سرمربی لیورپول اکنون تیمی دارد که بدون ستاره بزرگش نیز همچون یک ماشین خوب روغن‌خورده کار می‌کند. با توجه به این‌که صلاح ژوئن آینده ۳۴ ساله می‌شود و به‌زودی برای جام ملت‌های آفریقا راهی مراکش خواهد شد، راه افتادن نمایش بدون مو بهترین شروع ممکن برای دوران شلوغ کریسمس برای اسلات و همکارانش است.