کمپانی رکورد میلان را تکرار کرد: ۱۳ پیروزی پیاپی «آرام باشیم و کار کنیم»

به گزارش هفت‌ورزشی، بر اساس گزارش برخی منابع داخلی، میلان فصل ۹۲-۹۳ از تیم فصل بعدی‌اش، که با تحقیر بارسلونا (۴-۰) در آتن قهرمان لیگ قهرمانان شد، قوی‌تر بود. برای رعایت احترام به قهرمانان آن دوره، نام منبع فاش نمی‌شود، اما کافی‌ست بدانید که میلان فابیو کاپلو، پس از قهرمانی در سری‌آ، در سال ۹۳ نیز به فینال رسید و تمام بازی‌ها را برد. تنها بازی‌ای که باخت، فینال لیگ قهرمانان بود: ۱-۰ مقابل مارسی.

صحنهٔ این شکست غیرمنتظره، استادیوم المپیک مونیخ بود. اکنون در بایرن نیز از آن میلان صحبت می‌شود، نه از سر دلتنگی، بلکه به‌دلیل مقایسه‌ای با بایرن امروزی. شنبه، تیمی که بر فصل تا اینجا سلطه داشته، سیزدهمین پیروزی متوالی‌اش را در چهار رقابت مختلف جشن گرفت و با این کار رکوردی اروپایی را مساوی کرد، آن هم در میان پنج لیگ معتبر، رکوردی که متعلق به همان میلان ۳۲ سال پیش بود.

فردا، پروژهٔ سبقت می‌تواند با بازی در کلن کامل شود. دیداری تک‌بازی در جام حذفی آلمان؛ رقابتی که شاید بایرن بیشترین دشواری را در آن تجربه کرده باشد؛ آن‌ها در دور اول تنها در دقیقه ۹۴ توانستند تیم دسته‌سومی ویهن ویسبادن را با نتیجه ۳-۲ شکست دهند، تیمی که جسارت برگشت از ۰-۲ به ۲-۲ را داشت. شاید ستاره‌های مونیخ در آن روز حواس‌شان جای دیگری بود.

صابر کاظمی چرا به الریان رفت؛ فدراسیون والیبال او را 2 سال محروم کرده بود!

اما دیگر حواس‌پرتی‌ای در کار نبوده. شروع خوب معمولاً کار سختی نیست، با توجه به تفاوت فنی و اقتصادی بایرن با سایر تیم‌های آلمان، حتی در مقایسه با بیشتر تیم‌های اروپایی. اما رسیدن به پایان اکتبر بدون از دست دادن حتی یک امتیاز، یعنی گذر موفق از تمام دردسرهایی که حتی گریبان‌گیر تیم‌های بزرگ می‌شود: خستگی ناشی از بازی‌های اروپایی، چرخش بازیکنان که همیشه جواب نمی‌دهد، مصدومیت‌ها و حوادث ناخواسته از جمله بازگشت برخی بازیکنان از اردوی ملی با وضعیت جسمانی بدتر از زمان اعزام.

راز موفقیت؟

به گفته ونسان کمپانی، تواضع. ویژگی‌ای که همیشه در مونیخ دیده نمی‌شود: «فکر نمی‌کنم بیش از حد مغرور باشیم. آرام می‌مانیم و سخت کار می‌کنیم تا بازی خوبی ارائه دهیم و در بازی بعدی نتیجه‌ای خوب کسب کنیم.» او هفته گذشته، پاداش عملکردش را با تمدید قرارداد تا ۲۰۲۹ دریافت کرد. حرکتی که مدیران آن را نشانه‌ای از «تداوم و ثبات» خواندند. حرکتی که تردیدها (بخوانید شک و تردیدهای بهار ۲۰۲۴) را کنار زد، زمانی‌که بلژیکی بعد از رد چند گزینه سرشناس، به‌عنوان مربی انتخاب شد.

بایرن لذت می‌برد و لذت می‌دهد. در میان نتایج سنگین، پیروزی ۶-۰ بر لایپزیش که اکنون با ۵ امتیاز اختلاف در رده دوم بوندس‌لیگا است، ۵-۰ برابر هامبورگ، ۴-۰ مقابل بروژ و وردربرمن دیده می‌شود. در میان تیم‌های بزرگ اروپا، بایرن درخشان‌ترین است، نه فقط به خاطر آمار ۴۷ گل زده و تنها ۹ گل خورده، بلکه به دلیل سادگی بازی، خلاقیت بازیکنان کناری (اولیسه، گنابری، دیاز) و حضور همه‌جانبهٔ هری کین؛ گل‌زنی بی‌اشتباه (۲۰ گل در ۱۳ بازی)، بازی‌سازی با دیدی تیز و پایی دقیق، و پوشش دفاعی عالی.

بایرن خط حملهٔ محدودی دارد، در حالی که منتظر بازگشت جمال موسیالا است (او به تمرینات بازگشته اما هنوز در تمرینات گروهی شرکت ندارد)، اما هم‌اکنون از درخشش لوئیز دیاز (۷ گل و ۴ پاس گل) لذت می‌برد؛ خریدی ۶۷ میلیون یورویی که برخلاف سادیو مانه، بازیکن ناکام سابق که با همین قیمت از لیورپول آمد، تاکنون عملکردی درخشان داشته و نتوانسته نقش جایگزین لواندوفسکی را به‌درستی ایفا کند. اما بایرن تنها باشگاهی با خریدهای هنگفت نیست، بلکه اکنون بار دیگر ستاره‌سازی را آغاز کرده است. نکتهٔ تاریک باشگاه، یعنی نسبت سرمایه‌گذاری در آکادمی به بازیکنانی که واقعاً به تیم اصلی می‌رسند، حالا شاید در حال تغییر باشد. لِنارت کارل، ۱۷ ساله، با قد ۱۶۸ سانتی‌متر، از زمان زیر ۱۵ سالگی به مونیخ آورده شد و هفته گذشته، نخستین دو گل حرفه‌ای خود را به ثمر رساند. او جوان‌ترین بازیکن آلمانی تاریخ شد که در لیگ قهرمانان گلزنی کرده است. اگر گل زیبایش مقابل بروژ را ببینید، شاید درک کنید چرا لوتار ماتئوس در اسکای آلمان چنین گفت: «آن گل مرا به یاد کسی انداخت که ۸ بار توپ طلای جهان را برد؛ یعنی مسی. او هر آن‌چه را که یک مهاجم مدرن نیاز دارد، در خود دارد.»

کارل شنبه مقابل بورسیا مونشن‌گلادباخ نیز گل زد، در حالی‌که تنها ۴ دقیقه بود که وارد زمین شده بود. بایرن فقط تیمی با خریدهای نجومی نیست، بلکه دوباره وارد مسیر تولید ستاره شده است. این، ارزشی فراتر از تکرار رکورد میلان دارد.