یوونتوسی‌ها با نمره ده ممتاز: «شوت دل‌پیرو» در بدن یک ستاره ۱۹ سالهٔ متولد آلمان!
شوت کات‌دار، همان ضربه‌ای که کنان ییلدیز را به یاد اسطوره‌اش، آلساندرو دل‌پیرو، می‌انداخت، دوباره در همان رقابت (چمپیونزلیگ) و برابر همان حریف (دورتموند) تکرار شد. اما امسال، عدد ده بر پیراهن او نقش بسته است؛ عددی که گواهِ اعتمادبه‌نفس استوار و مُهر اصالت است.
به گزارش هفت ورزشی، ییلدیز با وجود مقایسه‌های سنگین با بزرگان تاریخ یوونتوس نظیر دل‌پیرو، باجو و حتی پلاتینی، نشان داده است که نه‌تنها شایسته این میراث اشرافی است، بلکه از همان آغاز مسیر، تأثیرگذار و کارآمد ظاهر می‌شود؛ از گل‌زنی با اطمینان کامل در نخستین بازی ثابتش تا شکستن رکورد جوان‌ترین گل‌زن باشگاه در چمپیونزلیگ که پیش‌تر در اختیار خودِ دل‌پیرو بود.
شوتِ کات‌دار، همان ضربه‌ای که او را به یاد اسطوره‌اش می‌انداخت، برابر همان حریف (دورتموند)، در همان رقابت (چمپیونزلیگ)، تقریباً از همان نقطه و با همان چرخش توپ که در همان گوشهٔ دروازه جای می‌گیرد.
همان زبان‌درازیِ پس از گل.
اما امسال، بر پیراهنش عددی نقش بسته که او را بیش از پیش به یاد الگویش می‌اندازد: عدد ده؛ عددی که گواهِ اعتمادبه‌نفس استوار و مُهر اصالت است. عددی که اجازه می‌دهد با بزرگ‌ترین‌ها مقایسه شود ــ مقایسه‌هایی سنگین، شاید دست‌وپاگیر، اما افتخارآفرین. در حقیقت، این عدد نوعی عضویت در حلقه‌ای اشرافی از نجیب‌زادگان فوتبال است.
مقایسه‌ها
اگر سه نشانه ــ شیوهٔ ضربه زدن، نوع شادی گل و شمارهٔ پیراهن ــ کافی باشد،
پس مقایسهٔ کنان ییلدیز با آلساندرو دل‌پیرو، اسطوره و الگویش، نه تنها اغراق‌آمیز نیست بلکه کاملاً به‌جا است.
اما محدود کردن او به این قیاسِ ستایش‌برانگیز، کم‌لطفی است. زیرا همانند همهٔ شماره‌ده‌های اصیل، ییلدیز از پیش با نوری درونی می‌درخشد.
او از آن دسته بازیکنانی است که خواه‌ناخواه یاد باجو را زنده می‌کنند، نه فقط دل‌پیرو را.
در حقیقت، جوانی است در مسیرِ تبدیل‌شدن به یکی از استعدادهای جاودانِ تاریخ یوونتوس؛ استعدادی که در آلمان زاده شد و در تورین شکوفا گردید.
همان آغاز کارش در تیم اصلی، نشانه‌های ویژه‌بودن را آشکار کرد:
در ۲۳ دسامبر ۲۰۲۳ برابر فروزینونه، در نخستین دیدار خود به عنوان بازیکن ثابت، پس از عبور از میان سه مدافع حریف گل زد — گلی که با چنان اطمینانی همراه بود که گویی سال‌ها تجربه پشت آن است.
واقع‌گرایی و بُرش نهایی
قهرمانان را تنها با زیبایی حرکات نمی‌سنجند؛
آن‌ها را با کارآمدی و نتیجه می‌سنجند.
ییلدیز نیز نشان داده است که صرفاً زیبا نمی‌نوازد، بلکه تأثیرگذار است.
اگرچه گل‌ها را می‌توان شمرد، اما وزنِ هر گل است که معنا دارد.
او پیش از آنکه در ترکیب اصلی یوونتوس جا بیفتد، در تیم ملی‌اش گل زده بود. و همان آغاز راه، نشان داد که از عهدهٔ بزرگ‌ترین‌ها نیز برمی‌آید.
دو گلِ او در دیدار با اینتر در سن‌سیرو (۴–۴ در ۲۷ اکتبر) سندی بود بر این بلوغ زودرس.
پیش از آن نیز در چمپیونزلیگ مقابل PSV گل زده بود؛ گلی با همان امضای معروف «شوتِ دل‌پیرو».
او با ۱۹ سال و ۱۳۶ روز، جوان‌ترین گل‌زن تاریخ یوونتوس در این رقابت‌ها شد — رکوردی که پیش‌تر در اختیار خودِ دل‌پیرو بود.
در دیدار سپتامبر گذشته برابر اینتر، در پیروزی ۴–۳ یوونتوس، پاسِ گل سوم را به زیبایی برای کفرن تورام فرستاد.
او از پاییز ۲۰۲۳ به ترکیب اصلی تیم آلگری راه یافت و فصل را با آمار چشمگیری به پایان رساند: ۷ گل، ۴ پاس گل و ۵۷ دریبل موفق (فقط پس از مویز کین با ۶۵).
در زمین گاهی به‌صورت وینگر چپ بازی می‌کرد، اما مربی جدید، ایگور تودور، تمایل دارد او را در نقش پلی‌میکر پشت مهاجمان ببیند؛ نقشی که گویا برایش زاده شده است.
«پیش از ییلدیز»
یوونتوسی‌هایی که سزاوار نمرهٔ ده و تحسین‌اند:
کنان، اکنون نوبت توست.
بازیکن ترک‌تبارِ جوان با کلاس، شخصیت و وقار جای خود را در ترکیب اصلی فتح کرده است.
با پیراهنی بر تن که در گذشته، در تورین، نام‌هایی چون پلاتینی (بزرگ‌ترینشان)، سیووری، دل‌پیرو، باجو و زیدان را بر تارک تاریخ نشاند.
اکنون او وارث آن میراث سنگین است — اما می‌تواند الهامش را نه تنها از دل‌پیرو، بلکه از پدیده‌هایی چون باجو و زیدان نیز بگیرد.
پلاتینی دربارهٔ او می‌گوید:
«ییلدیز باید یک شمارهٔ دهِ واقعی باشد، خلاق، از آن‌هایی که چیز تازه‌ای می‌آفرینند.
بگذار از بِلینگهام، مسی و زیدان الهام بگیرد.»
در رده‌بندی بزرگ‌ترین‌های تاریخ یوونتوس، جایگاه سوم بی‌تردید از آنِ آلساندرو دل‌پیرو است؛
شاید نه خارق‌العاده‌ترین، اما بی‌تردید وفادارترین چهرهٔ تاریخ باشگاه پس از بونی‌پرتی.
او از ۱۹۹۳ تا ۲۰۱۲، پیراهن بیانکونری را بر تن داشت و در سخت‌ترین دوران، پرچمِ امید و رستاخیز بود.
۷۰۵ بازی، ۲۹۰ گل (۴۹ گل در چمپیونزلیگ) و مهم‌تر از همه، «شوتِ دل‌پیرو» که برای نسل‌هایی از بازیکنان، از جمله ییلدیز و دیبالا، به رؤیایی دست‌نیافتنی بدل شد.
ده شمارهٔ دهِ برتر تاریخ یوونتوس
۱. میشل پلاتینی (۱۹۸۷–۱۹۸۲) – ۶۸ گل در سری آ
۲. عمر سیووری (۱۹۶۵–۱۹۵۷) – ۱۳۵ گل
۳. آلساندرو دل‌پیرو (۲۰۱۲–۱۹۹۳) – ۲۰۸ گل
۴. زین‌الدین زیدان (۲۰۰۱–۱۹۹۶) – ۲۴ گل
۵. روبرتو باجو (۱۹۹۵–۱۹۹۰) – ۷۸ گل
۶. پائولو دیبالا (۲۰۲۲–۲۰۱۵) – ۸۲ گل
۷. جان هانسن (۱۹۵۳–۱۹۴۸) – ۱۲۴ گل
۸. پل پوگبا (۲۰۲۴–۲۰۱۲) – ۲۲ گل
۹. لیام برِیدی (۱۹۸۲–۱۹۸۰) – ۱۵ گل
۱۰. کارلوس توز (۲۰۱۵–۲۰۱۳) – ۳۹ گل
این میراثِ درخشان، اکنون بر دوشِ جوانی است که با وقار و اعتمادبه‌نفس، پیراهن شمارهٔ ده را دوباره معنا کرده است.
کنان ییلدیز، شاید ادامهٔ راه دل‌پیرو نباشد،
اما بی‌تردید آغازِ فصلی تازه در تاریخ شمارهٔ دهِ یوونتوس است.
بدون دیدگاه